"...When I say I LOVE YOU, baby you gotta know THAT'S FOR ALL TIME..." part IX

      (Piosenka do notki: Michael Jackson - Someone In The Dark)

Perspektywa Jessici:

                     Wysiadający mężczyzna z auta, okazał się być... Ehm, Lucasem.

Jego duma aż biła po oczach. No tak, już wkrótce zostanie mym mężem, a mój ojciec spłaci wszelkie długi. Lucas był szczęśliwy, bo będę jego kolejną panienką do łóżka. Skąd to wiem? Już raz przez przypadek trafiłam na kilka kobiet, które płacząc, wychodziły z jego gabinetu. Pytając je, dlaczego płaczą, odpowiadały to samo. 

                      - Byłam tylko dla niego dziwką. Nikim więcej...

Bałam się, że ten los zostanie i mi zapisany. Nie wiedziałam jednak, że mój ojciec ma wiele długów, których nie był w stanie spłacić.

                       - Jessica! Moje kochanie! Jak tam podróż z Jacksonem? Stęskniłem się. – rzekł, podchodząc do mnie i mocno obejmując.

                       - Zostaw mnie! Nie jestem twoim kochaniem! – krzyknęłam, szarpiąc się i popychając go.

                       - Oj, coś mi sie wydaje, że przed ślubem będę musiał nauczyć cię, że męża się szanuje. 

Mówiąc to, zaśmiał się szyderczo i pogłaskał mnie po policzku, a zaraz potem chwycił mocno za nadgarstki, przyciągając do siebie tak, aby szepnąć coś do ucha.

                        - Lubię takie niegrzeczne... I wszystko wiem, co zaszło w Austrii.

Mimowolnie poczułam łzy w oczach i szarpiąc się, usłyszałam głos, który koił wszelkie me zmartwienia.

                        - Jessica? Czy wszystko w porządku?

Lucas puścił mnie, a ja natychmiast się odwróciłam i widząc Michaela, podbiegłam do niego i wtuliłam się, nie zwracając uwagi na inne osoby.

Michael wyczuł chyba, że coś się stało, bo objął mnie ramieniem i przytulił mocniej, gładząc mnie po włosach.

                       - Już ciii. Jestem tu. – szepnął cicho.

                        - O! Pan Jackson. Miło mi, że pana widzę. Akurat witałem się z Jessicą. – powiedział dumnie Lucas, podchodząc bliżej do naszej dwójki.

                        - Tak. Jak widzę, bardzo miło. – rzekł Mike, nadal trzymając mnie w objęciach.

                        - No cóż, dziewczyny powinny wiedzieć, że to my, faceci rządzimy, a nie one. Osobiście uważam, że laska powinna być od dwóch rzeczy. Dom i ...

Michael natychmiast przerwał jego wypowiedź, podnosząc nieco głos.

                       - Kobiety powinny być traktowane z szacunkiem! Jest pan zwykłym dupkiem! 

I od dzisiaj Jessica nie będzie pod pańskim nadzorem, tylko pod moim!

                       - Słucham?! – krzyknął zaskoczony Lucas, a ja niepewnie spojrzałam na Michaela i na niego.

                       - To prawda. Moja córka już nie będzie traktowana jak śmieć! Możesz powiedzieć swemu ojcu, że nawet dziś wpłacę na jego konto zaległą kwotę pieniężną i niech da mojej rodzinie spokój.

Słysząc głos ojca, który szedł razem z matką, zaczynałam dziękować Bogu, że wszystko skończyło się dobrze.

                       - Pan sobie kpi ze mnie?! Jest ustalone, że Jessica wyjdzie za mnie bez żadnego ale! – Lucas nadal nie rozumiał słów piosenkarza jak i mego ojca.

Sama przyznam, że byłam zaskoczona. Michael miał już sztab ludzi odpowiedzialnych za pracę, a ja byłam tylko zastępstwem za jednego tłumacza...

                       - Nie, drogi chłopcze. Twój ojciec dał mi jeszcze dwa tygodnie czasu, abym mógł spłacić dług. Jeśli się to stanie, zaręczyny zostają zerwane i wracamy do normalności. – rzekł już spokojnym tonem mój ojciec, który stanął obok mnie i Michaela.

                       Lucas spojrzał na nas i zaczął używać wulgaryzmów tak okropnych, że nie będę o nich tutaj wspominać. Jestem zbyt dobrze wychowana...

Kiedy jego emocje nieco opadły, wsiadł do auta i tak jak przyjechał, tak odjechał, a ja rzuciłam się Michaelowi na szyję, dziękując i płacząc ze wzruszenia.

                       - Hej, jest wszystko w porządku. Obiecałem przecież, że pomogę... – odparł Mike, śmiejąc się cicho.

                        Po jakimś czasie mój ojciec podziękował jeszcze raz piosenkarzowi za całą sumę, którą mu podarował, w zamian uratowania mnie z rąk Lucasa.

Kiedy oboje siedzieliśmy na tarasie i pijąc herbatę, nadal nie mogłam uwierzyć.

Od teraz nic nie było dla mnie takie same. Moje życie nareszcie zaczęło się od nowa...

Perspektywa Michaela:

                       Widząc wtedy Lucasa, który wręcz przytrzymywał siłą Jessicę, myślałem, że nie wytrzymam i ponowię to, co w Wiedniu. Żadna kobieta nie może być tak traktowana. 

Razem z panem Johnsonem uzgodniłem, że pożyczę mu kwotę do spłaty długu, w zamian za uczestniczenie jego młodszej córki we wszystkich moich wyjazdach za granicę, by mogła spełniać rolę jako tłumacza. Oczywiście się zgodził i powiedział, że odda mi całą kwotę jak tylko się podniesie od klęski. 

                           Byłem dumny z siebie, bo pomogłem komuś i szczęśliwy, że Jessica znowu będzie wolna. Pogodziłem się z myślą, że nigdy nie będziemy razem, mimo to, nadal ją strasznie kocham. Wiem, że nigdy nie usłyszę od niej tych dwóch słów, które sprawiają, że człowiek się lepiej czuje - Kocham Cię. 

                           Siedząc przy niej, obserwowałem ją z uśmiechem, a kiedy nasze spojrzenia się spotykały, spuszczałem wzrok na kubek i śmiałem się sam do siebie.

                           - Z czego się śmiejesz? – zapytała z uśmiechem, popijając napój.

                           - A tak. Wesoło mi. Nareszcie jesteś wolna.

Jessica odstawiła kubek i podeszła do mnie. Jak zwykle usiadła mi na kolanach i spojrzała mi w oczy.

                           - Nie jestem wolna. Teraz ty będziesz rządził. Ale nawet się cieszę, że jestem uwięziona przez takiego debila...

                           - Weź przestań, bo się obrażę. - warknąłem, mrużąc oczy. 

Moja tłumaczka zaśmiała się i pocałowała mnie w policzek, a chwilę potem wtuliła się we mnie, wzdychając.

Objąłem ją i uśmiechnąłem się, chcąc abyśmy zostali tak już na zawsze.

                            Po jakieś chwili usłyszałem głos mamy od Jessici, która idąc w naszą stronę, spojrzała na nas lekko zaskoczona, a chwilę potem odwróciła się i poszła w innym kierunku.

Jessi podniosła głowę i spojrzała na mnie, a jej policzki się nieco zarumieniły.

Przyznam, że sam czułem, jak spaliłem buraka. Taka pozycja mogła troszkę dziwnie wyglądać, a raczej coś sugerować. Przyjaciele zazwyczaj się tak nie zachowują, a jeśli tak, to na pierwszy rzut oka można by pomyśleć, że są parą, prawda?

                            - Mike, ale wiesz, dziękuję ci z całego serca. Nie wiem jak ci się odwdzięczę. - szepnęła cicho dziewczyna, bawiąc się moimi włosami.

                            - Nie musisz nic robić. Cieszę się, że jesteś szczęśliwa. A wiesz... Może jednak musisz coś zrobić. - zaśmiałem się chytrze.

Tłumaczka podniosła wzrok na mnie, w którym widać było zaciekawienie i oczekiwanie.

                           - Za kilka dni mam mieć małą imprezę. Połączenie powrotu do domu z drobnymi urodzinami, które miałem podczas trasy. Wiesz, że jestem Świadkiem Jehowy, ale po tym, jak odszedłem od grona... Czasem mogę sobie pozwolić na coś więcej. I chciałbym, abyś uczestniczyła w tej imprezie.

Dziewczyna uniosła swoje kąciki ust i obejmując mnie za szyję, zaśmiała się cicho.

                       - Ach tak? A jak nie przyjdę?

                       - To się strasznie obrażę. I już nigdy nie pozwolę cię nazwać siebie Dinusiem.

                       - Och Dinuś... 

                       Zapewne się zapytacie, o co chodzi z Dinusiem, prawda? Jessica mnie tak nazwała, kiedy opowiedziałem jej, co robiłem jak byłem nastolatkiem. Ona zaś uznała, że jestem tak stary, że ona sama tych lat nie pamięta i mimo, że jest ode mnie nieco młodsza, nie sądzi, aby takie lata istniały. 

                       Dlatego nazwała mnie Dinusiem, od Dinozaurów... Taa, a ona sama to co? Też już ma troszkę tych latek.

Nadal oboje trwaliśmy w takim uścisku, dopóki nie przyszedł ojciec Jessici...

Tak bardzo chciałem aby nadszedł ten dzień imprezy.

                        

                       Jednak to co się potem wydarzyło, już na zawsze odmieniło me życie...

Początek i koniec... Radość i smutek... 

***

Witajcie!

                 Przepraszam, że ostatnio nic nie pisałam, ale wcześniejszy tydzień dał mi ostro w kość. 

Szpital, potem operacja... Teraz jest już wszystko dobrze, ale przez narkozę tracę wenę xD

Właśnie dlatego ta notka jest najgorszym wytworem mojej wyobraźni. Pisałam to z dwa/trzy dni.

Masakra wyszła :/// Co do You & Me i Dziewczyna, która poznała Anioła... To się zobaczy. Miałam pomysł i mam nadal, ale tak jak mówię, narkoza "usunęła" mi wenę xDD

               A teraz takie pytanie – Jak sądzicie, co się wydarzy w życiu Michaela? Napiszcie w komentarzu co o tym sądzicie ( TY KLAUDIA NIC NIE MÓW, BO CO NIECO WIESZ :PP )

Pozdrawiam Was,

Autorka.